L*l

Goh, wat ben je een lul.
Ik las dit op de website van Het Kontakt, het van oorsprong gereformeerde huis-aan-huisblad dat zich normaal niet zo krachtig uitlaat. Klare taal, ik houd er wel van. Maar het gaat zelfs mij te ver om collega-raadsleden voor lul of rotte vis uit te maken. Dat is toch een teken van machteloosheid en gebrek aan argumenten – en argumenten, daar moet het uiteindelijk toch over gaan in het politieke debat.
Dat ik soms wel eens van een enkel raadslid vínd dat hij een lul is, is een andere zaak. Gedachten zijn vrij. Pim Fortuyn zei: ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg. Ook helder, en in principe ben ik het daar nog mee eens ook. Toch vind ik dat een fatsoensgrens wordt overschreden wanneer je je als raadslid bezondigt aan scheldwoorden. Misschien is dat moderne vorm van politiek bedrijven (Geert Wilders c.s. maken er ook furore mee), maar daar voel ik me niet zo bij thuis. Als ik daarin ouderwets ben dan zij dat zo.
Pieter Heerens (Gemeente Belang, Schoonhoven) en Gert Jan Burgert (CDA, Bergambacht) doen het wel. Moeten zij weten, ik vind het niet slim. Ze verlagen zichzelf tot een bedenkelijk niveau. Het schaadt de politiek die toch al geen best imago heeft.
Ik probeer, op grond van de Kontakt-berichtgeving, een beetje te begrijpen waar het allemaal over gaat. De aanleiding is een memo van Heerens waarin hij nogal uithaalt naar de Schoonhovense christelijke partijen en naar, zo blijkt nu, Bergambachtenaar Burgert die zich kennelijk op de publieke tribune van de Schoonhovense raad laatdunkend over Gemeente Belang-wethouder Mario Deerenberg had uitgelaten. ‘Als ’ie dat nog eens doet, laten we hem verwijderen’, schreef Heerens volgens Het Kontakt. Ik dacht altijd dat het bewaken van de orde in de raadzaal een taak is van de voorzitter van de raad, de burgemeester, en niet van een raadslid; maar misschien zijn de mores in Schoonhoven anders.
Als iets uit het memo van Heerens blijkt, is het wel dat de man tamelijk naïef is. Sowieso omdat hij niet heeft kunnen voorkomen dat het op de redactie van een krant belandde – gefundenes Fressen voor een journalist, weet ik uit eigen ervaring – , maar ook omdat hij als voorzitter van een commissie op de stoel van de wethouder is gaan zitten door een projectontwikkelaar te sommeren zijn huiswerk over te doen. Ik ben zelf voorzitter van een commissie, maar het zou niet in me opkomen om – bijvoorbeeld – de Dorpsvisie Gouderak te ‘sommeren’ haar werk anders te doen. Als dat al nodig is, moet de wethouder dat doen. En als die het niet doet, moet een raadslid hem daar op aanspreken. En dat raadslid is zeker niet in de eerste plaats de commissievoorzitter, die zich als het even kan zo neutraal mogelijk behoort op te tellen.
Niet alleen in Schoonhoven was het hommeles, de afgelopen weken. Ook in Nederlek, waar mijn partijgenoot Liesbeth Troe in opspraak is omdat zij op verzoek van de gemeente bij haar buurvrouw vertrouwelijke stukken van de keukentafel zou hebben gepakt die daar per ongeluk door de gemeentebode waren bezorgd. Terwijl die buurvrouw niet thuis was. En laat die buurvrouw nou ook een journalist zijn: een rel was geboren. Ook naïef van Liesbeth of, om met Máxima te spreken: een beetje dom. Maar het valt in het niet bij het moddervechten in Schoonhoven.
Is het in Ouderkerk dan allemaal koek en ei, voor de verandering? Allerminst. Ik ben een tijdje gestopt met schrijven omdat ik moest afkicken. Ik had het even helemaal gehad met de Ouderkerkse raad, die met extra vergaderingen en het terugdraaien van eerdere besluiten probeerde via de achterdeur alsnog zijn gelijk te halen in de discussies over het bedrijventerrein Veerstalblok en Veenweidepact. En vervolgens natuurlijk, dat was te voorzien, van de provincie het lid op de neus kreeg. Kinderachtige, onvolwassen politiek van grote kinderen die hun zin niet krijgen. Politiek is leuk als je wint, maar soms moet je ook kunnen verliezen. Die les heeft Ouderkerk nog niet geleerd.
Dat speelde alweer een paar weken geleden en mijn ergernis is gezakt. Maar god, wat heb ik mijn collega-raadsleden verwenst. Toch heb het L-woord kunnen inslikken en me beperkt tot argumenten. Laat mij dan maar ouderwets zijn.