Het wordt een spannende week. Donderdagavond komen de onderhandelaars van de vijf politieke partijen bij elkaar om te oordelen over een concept coalitieprogramma. Dat is opgesteld door de PvdA, na twee overlegronden waarin intensief met de andere partijen is gesproken. Deze week moet blijken wie dit programma onderschrijft en met de PvdA verder wil praten over een nieuwe coalitie.
Die bijeenkomst is openbaar. On-Ouderkerks, zou ik haast zeggen, want in mijn herinnering is het voor het eerst dat (een deel van) de collegeonderhandelingen uit de sfeer van de beslotenheid wordt gehaald. In steeds meer gemeenten vinden álle gesprekken plaats in de schijnwerpers plaats. Dat vind ik in principe goed, ik ben voor maximale openbaarheid en de kiezers hebben er recht op te weten wat er met hun stem wordt gedaan. Toch denk ik, dat het in de Ouderkerkse cultuur niet wijs was geweest, wanneer we direct op 7 maart al alle gordijnen hadden open gegooid. Met pers en publiek erbij praat je toch anders met elkaar, minder vrijuit, dan onder vier – of acht, of twaalf, in ieder geval niet te veel – ogen. En juist in die beginfase is het belangrijk vrijuit met elkaar te kunnen praten, zonder de druk van buitenaf.
Bovendien is mijn ervaring, dat in Ouderkerk vaak nogal krampachtig met openbaarheid wordt omgegaan. Het is aan het verbeteren, de gemeente werkt er serieus aan vaker en opener naar buiten te treden, maar een decennia oude bestuurscultuur waarin het staren naar de eigen navel centraal stond, laat zich niet in een paar jaar veranderen.
Daarom is het goed dat we dat geleidelijk doen, er rustig aan wennen dat er ook nog een buitenwereld is, dat het gemeentebestuur geen eiland is. Voor sommigen doet dat misschien pijn. Maar als hierdoor het beeld van een bestuur dat van alles in de achterkamertjes bedisselt, wordt afgezwakt, is het dat beetje pijn wel waard.