Het klopt, ik héb het gezegd.Tot mijn verrassing lees ik vanmiddag in Het Kontakt dat ik mijn goede vriend en partijgenoot
Vorige week mochten de gemeenteraden aan Statenleden in het provinciehuis komen vertellen hoe zij aankeken tegen de toekomst van de Krimpenerwaard. Om kwart voor acht was de raad van Ouderkerk aan de beurt, drie kwartier later, om half negen, die van Nederlek. Op de gang kwamen we elkaar tegen, Wim en ik. ‘Ha, Judas’, begroette ik hem hartelijk – doelend op de ontrouw van Nederlek in de K5/K6-discussie. Wie in de buurt was, moet geregistreerd hebben dat het humoristisch was bedoeld. Of het een geslaagd grapje was, moeten anderen maar beoordelen – maar de ondertoon was in elk geval vriendelijk.
Op Wim kan ik niet echt boos worden, daarvoor mag ik hem te graag. Hij zal het ook zeker niet persoonlijk hebben opgevat en als dat wel zo is, dan hoop ik dat hiermee te hebben rechtgezet.
(Terzijde: sinds de vondst van het Evangelie volgens Judas is de discipel in een heel ander, gunstiger daglicht komen te staan. Dus in die zin was het niet zó beledigend.)
Blijft de vraag, hoe dit in de krant komt. Het waren informele gesprekken, op het provinciehuis. De pers was er niet bij. De enige aanwezigen waren Staten- en raadsleden, griffiers en een handjevol ambtenaren. En de dames van de koffie natuurlijk.
Wie heeft er gelekt naar Het Kontakt? Een politieke tegenstander, die toevallig in de buurt was en dacht: ha, ik zal die vervelende PvdA’ers eens tegen elkaar uitspelen? Of Wim zelf? Zou me niks verbazen, hij heeft een apart soort humor die hij vast en zeker ook gebruikt in zijn contacten met journalisten. Jammer dat van die humor in de krant niets overblijft. Nu krijgt zo’n zinnetje een lading waar ik niet blij mee ben.
Maar, ik héb het gezegd, dat klopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten