Symboliek

Ter herinnering aan het begin van de Tibetaanse opstand tegen China, vijftig jaar geleden, wappert vandaag aan acht Nederlandse gemeentehuizen de Tibetaanse vlag. Niet in Ouderkerk.
Jammer, het is een mooie vlag.
Ouderkerk is niet zo van het vlaggen. Ouderkerk is helemaal niet zo van de symbolische acties. Ik heb het opgegeven daar vragen over te stellen. Straatspeeldag, boomplantdag – ik heb in het verleden vaak gevraagd of we daar als gemeente ook eens bij stil konden staan, maar tevergeefs. Het werd niet belangrijk gevonden en ik begon mezelf een beetje belachelijk te maken door er steeds op terug te komen. Dus ben ik daar maar mee gestopt.
Natuurlijk, vlaggen voor Tibet is niet meer dan symboliek, zeker als Ouderkerk het doet. Ouderkerk is Amsterdam niet. Maar is dat zo erg? Is het dan niet belangrijk om als overheid, die staat voor universele waarden als vrijheid, democratie en mensenrechten, een duurzame wereld, uiting te geven aan je betrokkenheid bij een onderdrukt volk, bij het klimaatprobleem, bij kinderrechten? Als de overheid dat niet doet, wie dan wel?
Ik pleit voor meer symboliek. Een overheid, ook een gemeente, stáát voor iets en mag dat gerust laten zien. Móet dat laten zien.
Aan een gemeentehuis zouden altijd vlaggen moeten hangen, zoals dat in heel veel Europese landen gebruikelijk is. Daar hangen de nationale en de Europese vlag gebroederlijk naast elkaar. Voor het uithangen van de Nederlandse vlag bestaan overdreven strenge instructies waaraan gemeenten zich moeten houden. Die vlag mag maar op een beperkt aantal dagen per jaar worden gebruikt. Belachelijk natuurlijk, maar we hebben er mee te maken.
Die instructies gelden niet voor de gemeente- en Europese vlag. Niets belet de gemeente om die twee permanent van de gevel van het gemeentehuis te laten wapperen. Doen, dus.
Niet alleen zendt de gemeente daarmee een boodschap uit, het is ook een fraai gezicht.
Daar kan helemaal niets op tegen zijn.