Ségolène

Vrouwen rukken op in de politiek.
Vandaag zag ik bij de Bruna de Nieuwe Revu liggen. Op de cover, bijna levensgroot, Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. Ze zit nog maar net in de Kamer, maar ze heeft voor het dierenwelzijn al meer voor elkaar gekregen dan alle andere partijen bij elkaar in de afgelopen twintig jaar. Balkenende, Bos en Rouvoet hebben het dierenwelzijn tot onderdeel van de formatiebesprekingen verheven, landbouwminister Veerman en zijn topambtenaren zijn ook in actie gekomen en zijn, zeggen ze zelf in de Volkskrant, ‘als hazewindhonden’ aan de slag gegaan met maatregelen om Thieme de wind uit de zeilen te nemen. Met ingang van volgend jaar mogen staarten van schapen niet meer worden ingekort. Het onderwerp staat, kortom, op de agenda.
Goed van Marianne.
Er zijn meer vrouwen die aan de weg timmeren.
Angela Merkel, de bondskanselier van Duitsland, bijvoorbeeld. Persoonlijk zie ik liever Thieme dan Merkel, maar ze schijnt het erg goed te doen en internationaal flink wat gezag te hebben. Meer dan onze premier in ieder geval. Nou is Nederland geen Duitsland, maar toch.
In de VS doet Hillary Clinton van zich spreken. Zij kon weleens de eerste vrouwelijke president van Amerika worden.
En dichter bij huis, in Frankrijk, doet Ségolène Royal een gooi naar het presidentschap.
Ségolène Royal – alleen met zo'n naam al verdien je te winnen.
Haar website heet Désirs d’avenir. Verlangens van de toekomst – maar dat klinkt in het Nederlands een stuk minder.
Ik val doorgaans als een blok voor Franssprekende vrouwen. Toen ik bij een groot Amerikaans bedrijf met vestigingen in heel Europa werkte, belde regelmatig een collega uit Lyon. ‘Bonjour Léo, c’est Véronique.’ Dan brak de zon door.
Stel dat Clinton en Royal winnen, wordt de wereld dan beter? De VS zouden zich zeker terugtrekken uit zinloze oorlogen en misschien gaan ze ook eindelijk iets aan het milieu doen. De Clintons en de Gores kennen elkaar goed en ik denk dat Hillary de film An Inconvenient Truth van Al Gore zeker gezien heeft. En Frankrijk met een vrouwelijke president? Ze is links, maar het verschil met rechts is in Frankrijk niet zo groot. Nationalisme, daar gaat het daar vooral om. Maar toch, Ségolène schrijft op haar website dat zij Frankrijk bij de hand wil nemen naar een beter milieu: ‘Je veux engager la France dans la voie de l’excellence environnementale.’
Mooi.
Dus ja, ik denk dat de wereld beter wordt als vrouwen aan de macht komen. Althans, deze vrouwen. Niet van het soort Margaret Thatcher natuurlijk.
Ach, Ségolène Royal. Ze ligt onder vuur, ze heeft een paar grote blunders gemaakt en het is nog maar de vraag of ze dat goed kan maken voor de verkiezingen. Ik duim voor haar, ze is tenslotte een partijgenoot, maar ik vrees het ergste. Als ze verliest, zal ze een verlangen voor de toekomst blijven. Als een mooie Franse wijn: een ontkurkte fles is een ervaring, maar een ongeopende fles is een verlangen. En verlangens zijn vaak mooier dan ervaringen.