De redactieruimte was nog donker toen Remco de sleutel omdraaide. Hij was vroeg die ochtend. De journalist draaide de lamellen open en de vroege ochtendzon filterde naar binnen. Met een verse mok koffie zette Remco zich voor zijn computer en drukte op de on/off knop. Zijn dagelijkse routine begon met het weggooien van e-mailtjes en het aanklikken van een serie favoriete websites. Natuurlijk van gemeenten en de provincie, van andere regionale media en van politieke partijen en actiegroepen. Af en toe maakte hij een aantekening in zijn schrijfblok of knipte en plakte hij teksten in een Worddocument. Redelijk bovenaan bij zijn favorieten stond de website van de Ouderkerkse PvdA. ‘PvdA: aantijgingen SGP’er zijn beneden alle peil’, las hij. Ha, een politieke rel. Remco klikte door en liep daarna naar de archiefkast waar hij het Reformatorisch Dagblad van een week geleden vond. Stom dat hij die krant nooit doorbladerde.
Zijn collega Janine kwam binnen.
‘Croissantje? Ze zijn nog warm.’ Ze hield een papieren zakje van de banketbakker omhoog.
‘Ja, lekker.’
Janine keek verbaasd naar de krant die Remco op zijn bureau had gegooid.
‘Wat krijgen we nou, bekeerd? Als je zoekt naar het verslag van de voetbalwedstrijd van gisteren, dat zul je daar niet in vinden hoor.’
Remco mompelde iets over een plaatselijke relletje, nam een hap van de inderdaad nog warme croissant en begon in de krant te bladeren. Hij keek op zijn horloge. Te vroeg om te bellen. Ach, waarom ook niet, hij kon altijd een voicemail inspreken. Tot zijn verbazing nam de fractievoorzitter van de PvdA op.
‘Hoi, met Remco. Ben je echt zo boos op de SGP?’ viel hij meteen met de deur in huis. Hij luisterde naar het antwoord, krabbelde wat op papier en stelde nog een paar vragen. Als altijd sloot hij af met: ‘En verder nog iets leuks te melden uit Ouderkerk?’ Dat was er, maar off the record deze keer. Hij schreef het op en zette er zijn zelf verzonnen code achter: NNP, nog niet publiceren. Jammer.
‘Weer hommeles aan de Hollandsche IJssel?’ vroeg Janine nadat Remco de telefoon had neergelegd. Ze was druk in de weer met heet water en een zakje thee met een smaak die Remco nooit eerder had gezien.
‘Yep, never a dull moment daar.’ Hij toetste het 06-nummer van SGP-raadslid Leo Barth en sprak op de voicemail het verzoek in zo snel mogelijk terug te bellen.
‘Die SGP’er, je weet wel die oud-wethouder, heeft de nieuwe wethouder van de PvdA beschuldigd van het nastreven van eigenbelang. Omdat zijn uitzicht niet wil bederven zou hij tegen het bedrijventerrein bij de randweg zijn.’
Janine trok haar wenkbrauwen op. ‘Heeft hij daar bewijzen voor?’
‘Nee, althans niet volgens deze krant.’
‘Het partijorgaan van de SGP’, snoof Janine minachtend. ‘Hoe objectief is die nou helemaal?’
‘Niet natuurlijk’, zei Remco. ‘Dus moeten wij die objectiviteit maar leveren.’
Na een half uur belde Barth terug. Ja, hij was juist geciteerd in het Reformatorisch Dagblad en nee, hij had inderdaad geen concrete bewijzen dat de wethouder een persoon belang had.
‘Maar was het dan wel verstandig om dit tegen een krant te zeggen. Met uw ervaring weet u toch hoe gevoelig dit soort uitspraken ligt. Of is er een bewuste actie ‘beschadiging wethouder’ in gang gezet door de SGP? Uw fractievoorzitter heeft immers in de gemeenteraad al iets soortgelijks gezegd?’
Remco luisterde naar de reactie en aan zijn gezicht kon Janine zien dat haar collega weinig begrip had voor wat Leo Barth vertelde.
‘Zijn de druiven niet gewoon zuur voor de SGP, omdat uw partij niet meer in het college zit?’ besloot Remco het gesprek.
Hij hing op. ‘De druiven zijn niet zuur, zei hij’. Remco lachte naar Janine, zoals hij altijd deed als hij een mooi verhaal voelde opborrelen. Janine ging achter hem staan en keek over zijn schouder naar Remco’s aantekeningen, terwijl ze een verse mok koffie voor hem op het bureau zette. Ze boog licht over hem heen en Remco voelde haar lange haren even langs zijn gezicht strijken.
‘Wat staat daar?’ vroeg Janine en wees op een onleesbare krabbel.
‘Bullshit’, grijnde Remco. Hij had duidelijk niets geloofd van wat Barth hem had verteld. Hij opende een nieuw document en begon te tikken: ‘De druiven zijn nog zuur bij de Ouderkerkse SGP. De partij kan nog altijd niet accepteren dat zij geen deel meer uitmaakt van het college en verlaagt zich nu tot het bedrijven van politiek onder de gordel, volgens de PvdA-fractie.’
Remco grinnikte. Inderdaad, never a dull moment in Ouderkerk.
29.6.06
27.6.06
Koeien
Ik was er al bang voor en dan gebeurt het ook. Wat was bedoeld als een serieuze, zij het luchtig gebrachte bijdrage aan de discussie over het tekort aan grafruimte in Ouderkerk, wordt door het huis-aan-huisblad Het Kontakt in het belachelijke getrokken. ‘Laatste rustplaats tussen de koeien’, kopt de interneteditie vandaag, daarmee reagerend op mijn weblog van vorige week. De kop en het bijbehorende (slecht) gephotoshopte plaatje van grafstenen tussen grazende koeien wekken een indruk die geen recht doet aan mijn bedoeling. Jammer, maar dat heet persvrijheid geloof ik. Gelukkig krijg ik ook positieve reacties.
Je roept het als bloggend raadslid ook over je af. Toen ik over mijn fascinatie voor het getal 6 schreef, schijnt er ook een krant te zijn geweest die daar net dat ene prikkelende fragmentje uit pikte en het publiceerde – zonder zich te bekommeren om de context waarin het stond. Ook dat had ik vantevoren kunnen weten. Is dat een reden om dan maar veilige, gortdroge en half-wetenschappelijke verhandelingen te schrijven? Nee, want dan leest geen hond het meer en dat is nu ook weer niet de bedoeling. Daarom blijf ik schrijven, voor sommigen misschien op het randje, omdat internet een goed medium is om prikkelende gedachten los te laten op een groot publiek, in de hoop dat het anderen ook aan het denken zet – soms serieus, soms verpakt in een poging tot humor of ironie.
Dat laatste wordt niet altijd goed begrepen. Het zij zo.
Je roept het als bloggend raadslid ook over je af. Toen ik over mijn fascinatie voor het getal 6 schreef, schijnt er ook een krant te zijn geweest die daar net dat ene prikkelende fragmentje uit pikte en het publiceerde – zonder zich te bekommeren om de context waarin het stond. Ook dat had ik vantevoren kunnen weten. Is dat een reden om dan maar veilige, gortdroge en half-wetenschappelijke verhandelingen te schrijven? Nee, want dan leest geen hond het meer en dat is nu ook weer niet de bedoeling. Daarom blijf ik schrijven, voor sommigen misschien op het randje, omdat internet een goed medium is om prikkelende gedachten los te laten op een groot publiek, in de hoop dat het anderen ook aan het denken zet – soms serieus, soms verpakt in een poging tot humor of ironie.
Dat laatste wordt niet altijd goed begrepen. Het zij zo.
26.6.06
Animal Farm
Natuurlijk mag de subsidiekraan voor de SGP nu niet weer worden geopend. Alleen het enkele feit dat vrouwen nu lid van deze partij mogen worden, is niet genoeg. Misschien hoopten de mannen van de SGP dat wel, zaterdag op de partijvergadering in Gouda, maar het lijkt me sterk dat de rechter dat zal goedkeuren. Want zolang vrouwen bij de SGP wel gelijk zijn aan de man, maar geen raadslid of wethouder mogen worden, is nog sprake van discriminatie. En een organisatie die discrimineert heeft geen recht op subsidie van de overheid, op geld dat u en ik ooit aan de belastingdienst hebben betaald in de verwachting dat de overheid daar iets nuttigs mee doet.
Het water stond de SGP aan de lippen sinds de uitspraak van de rechter, vorig jaar, dat de subsidie van het Rijk per direct moest worden stopgezet. Om niet te lang een beroep te hoeven doen op de portemonnee van de leden heeft het bestuur daarom in allerijl een wijziging van de statuten voorbereid en zette daarmee en passant tweeduizend jaar oude beginselen aan de kant. Maar niet helemaal, zo blijkt nu. Vrouwen mogen weliswaar lid worden, maar geen publieke functies bekleden – zoals gemeenteraadslid of wethouder. Want in de bijbelde ordening volgens de SGP-exegese moet de man boven de vrouw blijven staan.
Gelijk, maar niet helemaal gelijk. Dat kan niet. Je bent gelijk aan elkaar of niet, een beetje gelijk bestaat niet. Niet voor niets noemde de Nijmeegse bestuurskundige Michiel de Vries in Trouw van afgelopen zaterdag het SGP-standpunt een ‘dubieus compromis’. Want ook na aanpassing van de statuten blijft de SGP volgens hem handelen in strijd met het internationaal vrouwenverdrag.
Ik heb de tekst er even bij gepakt en het staat ondubbelzinning in artikel 7: staten die het verdrag hebben ondertekend (waaronder Nederland) moeten ‘alle passende maatregelen nemen om discriminatie van vrouwen in het politieke en openbare leven uit te bannen, en verzekeren vrouwen in het bijzonder het recht om op gelijke voet met mannen (…) verkiesbaar te zijn in alle openbaar gekozen lichamen, deel te nemen aan de vaststelling van het overheidsbeleid en aan de uitvoering hiervan, alsook openbare ambten te bekleden en alle openbare functies op alle overheidsniveaus te vervullen.’
Ik ben geen jurist, maar ik begrijp prima wat hier staat. En ik kan me niet voorstellen, dat de SGP met haar halfslachtige compromis bij de rechter nu wel kans maakt op hervatting van de subsidie.
George Orwell liet het in Animal Farm zijn varkens plechtig verklaren: ‘All animals are equal, but some animals are more equal than others.’ De satirische zin werd hét commentaar op politieke systemen die beweren dat iedereen gelijk is, maar die de macht vervolgens wel in de handen van een kleine elite leggen. Ik dacht dat met de ontbinding van de Sovjet-Unie, alweer vijftien jaar geleden, ook Orwell definitief geschiedenis was geworden. De hypocriete houding van de SGP leert, dat Animal Farm nog hartstikke actueel is.
Het water stond de SGP aan de lippen sinds de uitspraak van de rechter, vorig jaar, dat de subsidie van het Rijk per direct moest worden stopgezet. Om niet te lang een beroep te hoeven doen op de portemonnee van de leden heeft het bestuur daarom in allerijl een wijziging van de statuten voorbereid en zette daarmee en passant tweeduizend jaar oude beginselen aan de kant. Maar niet helemaal, zo blijkt nu. Vrouwen mogen weliswaar lid worden, maar geen publieke functies bekleden – zoals gemeenteraadslid of wethouder. Want in de bijbelde ordening volgens de SGP-exegese moet de man boven de vrouw blijven staan.
Gelijk, maar niet helemaal gelijk. Dat kan niet. Je bent gelijk aan elkaar of niet, een beetje gelijk bestaat niet. Niet voor niets noemde de Nijmeegse bestuurskundige Michiel de Vries in Trouw van afgelopen zaterdag het SGP-standpunt een ‘dubieus compromis’. Want ook na aanpassing van de statuten blijft de SGP volgens hem handelen in strijd met het internationaal vrouwenverdrag.
Ik heb de tekst er even bij gepakt en het staat ondubbelzinning in artikel 7: staten die het verdrag hebben ondertekend (waaronder Nederland) moeten ‘alle passende maatregelen nemen om discriminatie van vrouwen in het politieke en openbare leven uit te bannen, en verzekeren vrouwen in het bijzonder het recht om op gelijke voet met mannen (…) verkiesbaar te zijn in alle openbaar gekozen lichamen, deel te nemen aan de vaststelling van het overheidsbeleid en aan de uitvoering hiervan, alsook openbare ambten te bekleden en alle openbare functies op alle overheidsniveaus te vervullen.’
Ik ben geen jurist, maar ik begrijp prima wat hier staat. En ik kan me niet voorstellen, dat de SGP met haar halfslachtige compromis bij de rechter nu wel kans maakt op hervatting van de subsidie.
George Orwell liet het in Animal Farm zijn varkens plechtig verklaren: ‘All animals are equal, but some animals are more equal than others.’ De satirische zin werd hét commentaar op politieke systemen die beweren dat iedereen gelijk is, maar die de macht vervolgens wel in de handen van een kleine elite leggen. Ik dacht dat met de ontbinding van de Sovjet-Unie, alweer vijftien jaar geleden, ook Orwell definitief geschiedenis was geworden. De hypocriete houding van de SGP leert, dat Animal Farm nog hartstikke actueel is.
21.6.06
Begraven
Begraven worden in je eigen achtertuin, het mág.
De gemeente Berkelland kreeg onlangs het verzoek van een echtpaar dat in de eigen, bosachtige achtertuin wil worden begraven. Nog nooit hadden de Berkellandse bestuurders over deze optie nagedacht en ambtenaren doken in de wetboeken of deze wens kon worden vervuld. Ja, het mag, was de conclusie. Maar gemeenten mogen er wel voorwaarden aan verbinden. Dat deed Berkelland dan ook, want stel je voor dat straks iedereen in z’n achtertuin te ruste wil worden gelegd. Dus voert Berkelland nu een ontmoedigingsbeleid. Zo moet het grafterrein minimaal 200.000 vierkante meter groot zijn, een cultuurhistorische waarde hebben en buiten de bebouwde kom liggen. En de te begraven persoon moet een langdurige historische en emotionele binding met de grond hebben, en het terrein moet al generaties in het bezit van de familie zijn.
Heel wat boeren in de Krimpenerwaard voldoen probleemloos aan die voorwaarden – even afgezien van het feit dat de grondslag hier wel ietsje anders is dan in de Achterhoek, maar met een prehistorisch aandoende grafheuvel moet daar iets aan te doen zijn.
Het kan in ieder geval bijdragen aan een oplossing van het graventekort in Ouderkerk. Een stapje verder: waarom zouden boeren zelf geen graven mogen verkopen aan derden? Als we creatief willen nadenken over het hergebruik van agrarische bedrijven, dan is het niet eens zo gek om dit in overweging te nemen. De overheid stoot steeds meer taken af, waarom het monopolie op begraafplaatsen niet? Kerken hebben soms ook eigen grafvelden, dus boeren of boerenorganisaties kunnen die markt ook aanboren. Na het kamperen bij de boer, straks het begraven bij de boer.
De dodenbranche is trouwens springlevend. Vanaf vrijdag is het mogelijk je as te laten verstrooien of te begraven in een speciaal herinneringsbos in Soest. Je kunt er ook een boom planten. De boomwortels nemen de mineralen uit de as op, en zo komt as van de overledene terug in de natuur.
Mooie gedachte, the circle of life. Voor slechts 1600 euro, inclusief boom. Dus financieel nog aantrekkelijk ook.
Wat in Soest kan, moet in Ouderkerk ook kunnen. In overleg met het Zuid-Hollands Landschap kan de Stolwijkse Boezem bij Gouderak prachtig worden gebruikt als Herinneringsbos. De boezem is toch al open gesteld voor publiek en zo krijgen we gelijk die ‘natuurlijke begraafplaats’ die we allemaal zo graag willen. Een stevige grond is voor as niet nodig, en de natuur vaart er wel bij. Ik weet bijna zeker dat veel Gouderakkers, die volgens een hardnekkige mythe niet in Ouderkerk aan den IJssel begraven willen worden, van dit idee gecharmeerd zijn. Maar dan moeten ze wel voor crematie kiezen.
Donderdag 6 juli moet de gemeenteraad besluiten over de locatie voor een nieuwe begraafplaats. Wordt het Lageweg, of toch nog de Schanspolder – als Provinciale Staten een beetje willen meewerken? De discussie is lastig en wordt bepaald door emoties. Op dat congres in Maastricht waar ik het in mijn vorige blog over had, sprak de Vlaamse sociaal-democraat en oud-minister, nu burgemeester van Leuven, Louis Tobback. Hij zei, dat politici niet meer de moed hebben om vast te houden aan hun principes en hun partij- of verkiezingsprogramma’s. Dat zij te gemakkelijk toegeven aan de druk van actiegroepen en belangenorganisaties, uit angst de komende verkiezingen te verliezen. ‘Het is niet trendy, niet populair om vast te houden aan je uitgangspunten en daarom doen we het niet meer.’
Het doet me denken aan de uitspraak van de Amerikaanse predikant/schrijver James Freeman Clarke (1810-1888): ‘Een politicus denkt aan de volgende verkiezingen, een staatsman aan volgende generaties.’ Goed om dat in het achterhoofd te houden als we straks over de begraafplaats moeten beslissen.
De gemeente Berkelland kreeg onlangs het verzoek van een echtpaar dat in de eigen, bosachtige achtertuin wil worden begraven. Nog nooit hadden de Berkellandse bestuurders over deze optie nagedacht en ambtenaren doken in de wetboeken of deze wens kon worden vervuld. Ja, het mag, was de conclusie. Maar gemeenten mogen er wel voorwaarden aan verbinden. Dat deed Berkelland dan ook, want stel je voor dat straks iedereen in z’n achtertuin te ruste wil worden gelegd. Dus voert Berkelland nu een ontmoedigingsbeleid. Zo moet het grafterrein minimaal 200.000 vierkante meter groot zijn, een cultuurhistorische waarde hebben en buiten de bebouwde kom liggen. En de te begraven persoon moet een langdurige historische en emotionele binding met de grond hebben, en het terrein moet al generaties in het bezit van de familie zijn.
Heel wat boeren in de Krimpenerwaard voldoen probleemloos aan die voorwaarden – even afgezien van het feit dat de grondslag hier wel ietsje anders is dan in de Achterhoek, maar met een prehistorisch aandoende grafheuvel moet daar iets aan te doen zijn.
Het kan in ieder geval bijdragen aan een oplossing van het graventekort in Ouderkerk. Een stapje verder: waarom zouden boeren zelf geen graven mogen verkopen aan derden? Als we creatief willen nadenken over het hergebruik van agrarische bedrijven, dan is het niet eens zo gek om dit in overweging te nemen. De overheid stoot steeds meer taken af, waarom het monopolie op begraafplaatsen niet? Kerken hebben soms ook eigen grafvelden, dus boeren of boerenorganisaties kunnen die markt ook aanboren. Na het kamperen bij de boer, straks het begraven bij de boer.
De dodenbranche is trouwens springlevend. Vanaf vrijdag is het mogelijk je as te laten verstrooien of te begraven in een speciaal herinneringsbos in Soest. Je kunt er ook een boom planten. De boomwortels nemen de mineralen uit de as op, en zo komt as van de overledene terug in de natuur.
Mooie gedachte, the circle of life. Voor slechts 1600 euro, inclusief boom. Dus financieel nog aantrekkelijk ook.
Wat in Soest kan, moet in Ouderkerk ook kunnen. In overleg met het Zuid-Hollands Landschap kan de Stolwijkse Boezem bij Gouderak prachtig worden gebruikt als Herinneringsbos. De boezem is toch al open gesteld voor publiek en zo krijgen we gelijk die ‘natuurlijke begraafplaats’ die we allemaal zo graag willen. Een stevige grond is voor as niet nodig, en de natuur vaart er wel bij. Ik weet bijna zeker dat veel Gouderakkers, die volgens een hardnekkige mythe niet in Ouderkerk aan den IJssel begraven willen worden, van dit idee gecharmeerd zijn. Maar dan moeten ze wel voor crematie kiezen.
Donderdag 6 juli moet de gemeenteraad besluiten over de locatie voor een nieuwe begraafplaats. Wordt het Lageweg, of toch nog de Schanspolder – als Provinciale Staten een beetje willen meewerken? De discussie is lastig en wordt bepaald door emoties. Op dat congres in Maastricht waar ik het in mijn vorige blog over had, sprak de Vlaamse sociaal-democraat en oud-minister, nu burgemeester van Leuven, Louis Tobback. Hij zei, dat politici niet meer de moed hebben om vast te houden aan hun principes en hun partij- of verkiezingsprogramma’s. Dat zij te gemakkelijk toegeven aan de druk van actiegroepen en belangenorganisaties, uit angst de komende verkiezingen te verliezen. ‘Het is niet trendy, niet populair om vast te houden aan je uitgangspunten en daarom doen we het niet meer.’
Het doet me denken aan de uitspraak van de Amerikaanse predikant/schrijver James Freeman Clarke (1810-1888): ‘Een politicus denkt aan de volgende verkiezingen, een staatsman aan volgende generaties.’ Goed om dat in het achterhoofd te houden als we straks over de begraafplaats moeten beslissen.
17.6.06
Afterparty
Deze week was ik voor mijn werk in Maastricht, waar het tweedaagse jaarcongres van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten werd gehouden. Ik was daar niet alleen, er liepen zo’n 2700 wethouders, burgemeesters, gemeentesecretarissen, raadsgriffiers en raadsleden rond. Zo’n congres kan ruwweg opgesplitst worden in drie delen: een zakelijk deel, met workshops, de algemene ledenvergadering en een plenaire bijeenkomst over een thema dat te maken heeft met het lokaal bestuur; een informeel deel, met excursies, lunch en een bezoek aan de beurs; en de ‘afterparty’ – zeg maar, het feest en alles daarna.
Aan de boorden van de Maas, in de schaduw van de oude Sint Servaasbrug werden de bestuurders op vijf schepen onthaald met een buffet, muziek en drank. Het feest werd afgesloten met een groot vuurwerk, maar Maastricht zou Maastricht niet zijn als de stad niet tot in de kleine uurtjes zou blijven bruisen. En zo vond ik mijzelf rond middernacht terug op een terras aan het Onze Lieve Vrouweplein, in het gezelschap van de colleges van Nederlek en Bergambacht. Ik was niet in Maastricht als raadslid van Ouderkerk, maar omdat ik er toch rond liep wilde burgemeester Arie van Erk van Bergambacht wel eens van mij horen hoe de Ouderkerkse PvdA dacht over de K5-samenwerking. Ik had van zijn collega Dick de Cloe van Schoonhoven (ook in Maastricht aanwezig) en via de webmail van mijn Schoonhovense collega-fractievoorzitter Hans Wiegant al gehoord, dat Schoonhoven weer moeilijk deed en daar maakte Van Erk zich wat ongerust over. Ik zal hier niet ingaan op de details van wat daar op een zwoel terras allemaal is besproken, waar het mij om gaat is het volgende.
Dit soort bijeenkomsten is uiterst nuttig om in een informele setting met elkaar van gedachten te wisselen. De sfeer is anders, de contacten wat losser en daardoor komt er meer informatie los, van twee kanten. Zo hoorde ik voor het eerst van wethouder Ron van de Haterd van Nederlek, wat een K5-fusie voor zijn gemeente zou kunnen betekenen. En dus begrijp ik weer iets beter waarom Nederlek zich wat gereserveerd opstelt als we praten over een gemeentelijke herindeling.Verhelderend, en daarom een gemiste kans voor het Ouderkerkse college dat had besloten níet naar het feest aan de Maas te gaan, laat staan de nacht door te brengen op een buitengewoon gezellig terras. Het Ouderkerkse college greep het VNG-congres aan om, op enkele tientallen kilometers afstand van Maastricht, in een hotel te praten over andere, Ouderkerkse zaken. Ongetwijfeld ook heel nuttig, maar of het verstandig was? Dat kan ook in Ouderkerk zelf, of in een restaurant in Krimpen of Gouda. De meerwaarde van een congres waar tout bestuurlijk Nederland rond loopt is juist, dat je in een ongedwongen sfeer contact hebt met collega’s. Of met ervaren wethouders uit andere delen van het land, waar je vervolgens in Ouderkerk weer je voordeel mee kunt doen. Juist voor een college met twee nieuwe wethouders had dit ‘netwerken’ (een vervelend woord, maar ik moet het toch even gebruiken) nuttig kunnen zijn. Het college dacht er anders over. Jammer, volgend jaar beter, in Utrecht. Daar zijn gelukkig ook veel terrasjes.
Aan de boorden van de Maas, in de schaduw van de oude Sint Servaasbrug werden de bestuurders op vijf schepen onthaald met een buffet, muziek en drank. Het feest werd afgesloten met een groot vuurwerk, maar Maastricht zou Maastricht niet zijn als de stad niet tot in de kleine uurtjes zou blijven bruisen. En zo vond ik mijzelf rond middernacht terug op een terras aan het Onze Lieve Vrouweplein, in het gezelschap van de colleges van Nederlek en Bergambacht. Ik was niet in Maastricht als raadslid van Ouderkerk, maar omdat ik er toch rond liep wilde burgemeester Arie van Erk van Bergambacht wel eens van mij horen hoe de Ouderkerkse PvdA dacht over de K5-samenwerking. Ik had van zijn collega Dick de Cloe van Schoonhoven (ook in Maastricht aanwezig) en via de webmail van mijn Schoonhovense collega-fractievoorzitter Hans Wiegant al gehoord, dat Schoonhoven weer moeilijk deed en daar maakte Van Erk zich wat ongerust over. Ik zal hier niet ingaan op de details van wat daar op een zwoel terras allemaal is besproken, waar het mij om gaat is het volgende.
Dit soort bijeenkomsten is uiterst nuttig om in een informele setting met elkaar van gedachten te wisselen. De sfeer is anders, de contacten wat losser en daardoor komt er meer informatie los, van twee kanten. Zo hoorde ik voor het eerst van wethouder Ron van de Haterd van Nederlek, wat een K5-fusie voor zijn gemeente zou kunnen betekenen. En dus begrijp ik weer iets beter waarom Nederlek zich wat gereserveerd opstelt als we praten over een gemeentelijke herindeling.Verhelderend, en daarom een gemiste kans voor het Ouderkerkse college dat had besloten níet naar het feest aan de Maas te gaan, laat staan de nacht door te brengen op een buitengewoon gezellig terras. Het Ouderkerkse college greep het VNG-congres aan om, op enkele tientallen kilometers afstand van Maastricht, in een hotel te praten over andere, Ouderkerkse zaken. Ongetwijfeld ook heel nuttig, maar of het verstandig was? Dat kan ook in Ouderkerk zelf, of in een restaurant in Krimpen of Gouda. De meerwaarde van een congres waar tout bestuurlijk Nederland rond loopt is juist, dat je in een ongedwongen sfeer contact hebt met collega’s. Of met ervaren wethouders uit andere delen van het land, waar je vervolgens in Ouderkerk weer je voordeel mee kunt doen. Juist voor een college met twee nieuwe wethouders had dit ‘netwerken’ (een vervelend woord, maar ik moet het toch even gebruiken) nuttig kunnen zijn. Het college dacht er anders over. Jammer, volgend jaar beter, in Utrecht. Daar zijn gelukkig ook veel terrasjes.
7.6.06
666
Gelovend Nederland kan opgelucht ademhalen, 6-6-2006 is voorbij gegaan zonder dat de profetie uit Openbaringen 13 werkelijkheid is geworden. De massale gebedsbijeenkomsten in kerken die van 6 tot 6 open waren, hebben geholpen, de geliefden die deze datum hadden uitgekozen om te trouwen kunnen gerust zijn: hun wittebroodsweken worden niet ondergedompeld in rampspoed.
Gisteravond was er een informele bijeenkomst van de Ouderkerkse gemeenteraad, om te discussiëren over de voorbereiding van de begroting. De SGP ontbrak. Is er een verband, gaan ze principieel op 6 juni 2006 de deur niet uit, zoals bijgelovige Amerikaanse flatbouwers de dertiende etage overslaan en in hotels kamer 13 ontbreekt? Als dat zo is, is het een principe waar zij zich moeiteloos aan kunnen houden, want een soortgelijke datum komt maar één keer in de honderd jaar voor.
Ik heb iets met het cijfer 6. Het is een gezellig getal, met een olijk rond buikje. Je schrijft het ook in één sierlijke beweging, zonder de pen op te hoeven tillen en zonder twee keer over het zelfde lijntje te gaan. Heel anders dan een 4 of een 5. Zelfs een 9 is minder bevallig.
Ik ben geboren in 1960, op de eerste van de vijfde, bij elkaar opgeteld 6. Mijn ouderlijk huis had het nummer 16. Later woonde ik in een flatje op 106 en nu is mijn huisnummer 66. Ik gaf ooit het ja-woord op 16 augustus. De wekker gaat iedere morgen om 6 uur en het is 6 kilometer fietsen naar het station. Bij slecht weer ga ik met de bus, lijn 196 natuurlijk. Als ik de trap opga sla ik steeds een trede over, zodat ik in 6 stappen boven ben. Zes is de fijnste helft van 69, ik deed de havo in 6 jaar en toen ik 6 was liep ik van huis weg en werd 6 kilometer verderop teruggevonden. De 6 komt maar liefst vier keer terug in mijn 06-nummer (één keer in de combinatie 66!) en toen ik 16 was deed ik zo ongeveer alles wat God verboden had. En dankzij mijn zoon (geboren op de 16de) heb ik Iron Maiden herontdekt, 'The Number of the Beast': 666 the number of the beast / Hell and fire was spawned to be released.
Toeval? Kan ik zo'n reeks ook bedenken met een willekeurig ander getal? Ik betwijfel het. Maar gelukkig heb ik op mijn rechterhand of voorhoofd nog niet het Getal van het Beest aangetroffen, dat zou pas echt ernstig zijn.
Uitgerekend op 6 juni 2006 organiseerde D66 zijn eerste lijsttrekkersdebat, tussen Lousewies van der Laan en Alexander Pechtold. Laten we die twee eens nader beschouwen. Volgens internetencyclopedie Wikipedia is Alexander Pechtold geboren op 16 (!) december 1965. Een andere belangrijke 6 op zijn c.v. is 1996, toen hij afstudeerde in Leiden, maar daar houdt het mee op. Dan Lousewies: geboren op de achttiende (3 x 6, ofwel 666) van de tweede (18-2 = 16) in 1966 (wéér drie zessen). Ze werd op 3 februari (3 x 2 = 6) 2006 fractievoorzitter. Ze heeft maar liefst 6 voornamen: Louse Wies Sija Anne Lilly Berte. Toeval?
Het grote geschilpunt in het debat was de opvatting over artikel 23 van de Grondwet, waarin de vrijheid van onderwijs en de financiële gelijkheid tussen openbaar en bijzonder onderwijs is geregeld. Lousewies wil dat artikel aanpassen, Alexander niet. De discussie spitste zich toe op de islamitische scholen, maar als je consequent bent moet je ook de protestants-christelijke scholen aanpakken, vond Lousewies. In de woorden van Teletekst: zij wil het stichten van scholen op religieuze gronden ontmoedigen. Door wie is zij aangeraakt?
Als ik lid was van D66 én christen zou ik wel weten op wie ik ging stemmen. Het komt volgens Openbaringen aan op wijsheid en daar hebben ze bij D66 gelukkig nog wel iets van in huis: ‘Laat ieder die inzicht heeft het getal van het beest ontcijferen; er wordt een mens mee aangeduid. Het getal is zeshonderdzesenzestig.’
Lousewies - het getal is all over her. Nu kijk ik ook met heel andere ogen naar die prachtige cartoon van Collignon uit de Volkskrant.
Abonneren op:
Posts (Atom)